Kolejny ranek na Rugii znów wita nas dobrą pogodą i po raz kolejny zaczynamy niespieszenie przygotowywać się do wyjazdu ku kolejnemu celowi. Tym razem ma być to Park Narodowy Jasmund i jego słynne białe klify Koenigsstuhl. Jedną z ciekawostek tego dnia jest przejazd dość trudnym odcinkiem do Promoisel, gdzie według mapy znajdują się budowle megalityczne. Jednak aby dojechać do Promoisel, część trasy trzeba pokonać ostrym podjazdem po wyjątkowo wrednie wybrukowanej starej drodze, rzekłbym "skrót" godny Krzyśka "Montera", o czym towarzystwo zostało uprzedzone ;).
Poprzednim razem, gdy byłem na Rugii tylko z Basią, budowli tych nie udało się nam odszukać, więc może teraz?
Ruszamy z Drewoldke i jedziemy wąską niczym Hel mierzeją Schaabe, łączącą Juliusruh z miejscowością Glowe.
Biegnie po niej wśród sosen malownicza asfaltowa droga dla rowerów.

Dojeżdżamy do Glowe i jedną z odnóg trasy jedziemy wzdłuż morskiego brzegu.

Z Glowe odbijamy na południe i wjeżdżamy w obszar przyrody chronionej, po raz kolejny przemierzając wąski przesmyk, tym razem oddzielający dwa jeziora: Mittel See oraz Spyckerscher See. Biegnie nad nim mały mostek, z którego siedząc wygodnie na ławeczkach można obserwować przyrodę.
Robimy kilka fotek i ruszamy dalej.

Nie ujeżdżamy za daleko, bowiem już za chwilę jeden z Foxikowych rowerów łapie gumę i zatrzymujemy się na naprawę.

Guma zmieniona, pogoda dopisuje, ale za ciepło nie jest, bo raptem 13 stopni, a do tego wieje piekielnie silny wiar ze wschodu, w którym to kierunku właśnie się udajemy.
Skręcamy na wschód i walcząc z wiatrem docieramy do zamku Spycker, w którym obecnie mieści się hotel.


Przed hotelem zaś natykamy się na stadko zamyślonych kobietek ;).

Wyjeżdżamy ze Spycker i przez chwilę jedziemy ścieżką wzdłuż głównej drogi, by za Bobbin odbić na Neddesitz.
Tam wiatr daje nam ostro do wiwatu, do tego stopnia, że trudno zjeżdżać z górki bez pedałowania, a o podjeżdżaniu pod górki szkoda gadać :).

W Neddesitz kierujemy się na południe na Sagard, ale tam nie dojeżdżamy i wcześniej skręcamy na wschód na Promoisel, gdzie doświadczymy zapowiedzianych przeze mnie atrakcji :).
Po minach widzę, że nie towarzystwo nie spodziewało się AŻ takiej telepawki i aż takiego nachylenia podjazdu ;) !

Niektórzy trzęsąc się jadą, niektórzy postawili na podprowadzanie rowerów, ale nikt specjalnie nie narzeka, w końcu nie samym asfaltem człowiek żyje (i kto to mówi ;))).

Wreszcie docieramy na skraj Promoisel i jesteśmy prawie przekonani, że teraz odnaleźliśmy budowlę megalityczną, więc zostawiamy rowery u podnóża górki i idziemy zobaczyć kamienną strukturę...

...która zapewne nie jest niczym innym, jak zwałem głazów wydobytych w czasie eksploatacji leżącej tuż poniżej kopalni odkrywkowej :))).

Po raz kolejny megality nie zostały odnalezione, bo nie sądzę, by zabytkowa budowla mogła stać na skraju skarpy kopalnianej.
Ruszamy dalej brukowaną drogą i docieramy do granic Parku Narodowego Jasmund, w którego leśną gęstwinę się zagłębiamy.

Na szczęście nie musimy już jechać brukiem, bo na jego krawędziach znajdują się ubite paski drogi gruntowej.

Po naprawdę długiej jeździe przez park wyjeżdżamy na asfalt w pobliżu Hagen i kierujemy się na Stubbenkamer i Koenigsstuhl, słynne białe klify Rugii.
Droga dojazdowa jest zamknięta dla samochodów, mogą się tam poruszać jedynie uprawnione autobusy i pojazdy oraz rowery.
Dojeżdżamy do celu i pozostawiamy rowery pod opieką Basi "Misiaczowej", która zgłosiła się na ochotnika (klify te już widziała nie raz), a ja prowadzę na pieszo ekipę na punkt widokowy Victoria Sicht (nie wolno tam nawet wprowadzić rowerów).

Wstęp na ten punkt ten jest bezpłatny i widać z niego świetnie Koenigsstuhl.
Jeżeli ktoś ma chęć rozstać się z kwotą 6 EUR na osobę, może wejść na sam klif Koenigsstuhl przez kasę i bramkę, co raz nieopatrznie z Basią uczyniliśmy.
Sęk w tym, ze stojąc na klifie...nie widać właśnie tegoż słynnego klifu, więc było to bezsensownie wydane 12 EUR
Naprawdę polecam udać się w prawo od szosy, kierując się na Victoria Sicht.


Widok w dół na ludziki spacerujące u podnóża klifu ;).

Tam w głębi na klifie stoi za barierką tłumek ludzi i zastanawia się, gdzie jest ten klif.
Pod nimi ;))).

Wracamy do miejsca, w którym zostawiliśmy Basię z rowerami, która korzystając z okazji zaopatrzyła się w "Fiszbułę" w "Fiszbudzie", w której zaczęła się cała nasza przygoda z tym lokalnym przysmakiem (przyznam, że kiedy po raz pierwszy kupiłem tu Fischbroetchen parę lat temu, Basia spoglądała na mnie ze zdziwieniem, na bułę z obrzydzeniem, po czym po jej spróbowaniu...zjadła mi połowę przydziału ;))).

My również zaopatrujemy się w ten specjał i po jego zjedzeniu udajemy się przez Hagen w drogę powrotną, tym razem pełni euforii, bo wicher mamy teraz w plecy, a od Nardevitz aż do Ruschvitz praktycznie cały prawie czas dodatkowo pędzimy z górki!
Ja osiągnąłem tam prędkość 57 km/h, ale przyznam, że specjalnie się nie przykładałem i do mojego rekordu 70 km/h było dość daleko.
Docieramy do Glowe, skąd znaną nam już trasą przez mierzeję Schaabe docieramy do Drewoldke, gdzie czeka nas kolejna uczta.

Niestety, ze względów służbowych Państwo "Jaszkowie" muszą nas opuścić już dziś wieczorem i jutro będzie nas w grupie mniej o dwie osoby...
Jacek przed odjazdem zapowiada nam na jutro imprezkę pod tropikami namiotów, próbując na nas zesłać deszcz mocą "Klątwy Jaszka", ale to się nie uda, bo Taniec Słońca okaże się silniejszy ;))).

A to nasza dzisiejsza trasa:
Pokaż trasę GPS

Szybki dostęp do każdego dnia:

DZIEŃ 1
DZIEŃ 2
DZIEŃ 3 Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 61.48 km (15.00 km teren), czas: 03:48 h, avg:16.18 km/h, prędkość maks: 57.00 km/h
Temperatura:13.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1282 (kcal)

W wyspie Rugii i jej naprawdę magicznym klimacie jesteśmy zakochani z Basią od dawna, kto czytał o naszych starszych wyprawach tamże, wie o tym doskonale, a kto nie czytał i ma chęć, to znajdzie je opisane tutaj: KLIK.
Z Rugią jest jednak pewien problem, otóż lubią tam często padać deszcze, więc wzorem ubiegłych lat ja i moja Basia "Misiaczowa" odtańczyliśmy zawczasu nasz Taniec Słońca. Jako, że jego skuteczność wynosi ok. 90-95%, więc i tym razem liczyliśmy, że czeka nas słoneczna, bezdeszczowa pogoda i w zasadzie tak było, w przeciwieństwie do Szczecina i okolic.
Zwykle na urlopy i wyprawy pod namiot jeździmy z Basią bez towarzystwa, a to dlatego, że mamy swój powolny, od lat sprawdzony styl wypoczywania i mamy świadomość, że nasze metody podróżowania też nie każdemu mogą odpowiadać, o czym raz (na szczęście tylko raz) się przekonaliśmy i nie chcieliśmy więcej tracić znajomych.
Tym razem zaryzykowaliśmy ponownie i wraz z nami pojechali Basia "Rudzielec", Piotrek "Bronik", Marzena i Robert "Foxiki" oraz Beata i Jacek "Jaszki", czyli razem już było nas aż 8 osób.
Od razu mówię, że było rewelacyjnie !!!
Start wyznaczyliśmy w środę po pracy, na godzinę 16:00 w Kołbaskowie w dniu 29 maja 2013 (dzień przed kościelnym świętem Bożego Ciała), aby wieczorem zameldować się już na campingu Drewoldke, a rano być gotowym do pierwszej wycieczki.
Na nocleg wybraliśmy z Basią jak zwykle camping, a nie pensjonat czy spanie w krzakach, bo taki styl najbardziej nam pasuje od lat, tym bardziej, że mieliśmy do przetestowania nasz nowy, kolejny już namiot (Boston 400).
Start z Kołbaskowa.

Po zameldowaniu się na campingu nie obyło się bez wspólnej kolacji z grillem i piwkiem :).

Rano wita nas piękna, słoneczna, choć dość rześka pogoda.
Niespiesznie się zbierając jemy wspólne śniadanko i przygotowujemy się do trasy.

Nowy namiot, w którym wreszcie mogę stanąć, a nie poruszać się na czworaka :).

Przed samym startem opróżniamy nasze zbiorniki balastowe ;).

Dziś głównym celem wyprawy jest magiczny Przylądek Arkona (Kap Arkona), prastare miejsce słowiańskiej, pogańskiej świątyni Ranów i miejsce mocy, zniszczone potem w wyniku chrześcijańskiego najazdu Duńczyków (pewnie w imię miłości bliźniego, bo wyrżnięto sporo luda).
Ranów już nie ma, ale moc pozostała.
Pozostały też nieliczne, wskrzeszone lub odtworzone przez pasjonatów urywki w ich języku, który można dość łatwo zrozumieć:

Tĕ rånskai ludĕ jidum wă möru löwitĕ.
Tă mörĕ jis zaimnĕ ĕ slonĕ.
Ton jåtr dömĕ fest ĕ mitĕ påsk dă möjaiçh wöcau.
Jeen muoz zärĕ cai nĕjidum nĕ tuncĕ köjĕ lijum dözdj.

Mieszkańcy Rugii udają się na morski połów.
Morze jest zimne i słone.
Wiatr dmie mocno i sypie mi piaskiem w oczy.
Mężczyzna wypatruje, czy nie idą deszczowe chmury.

Nasza dzisiejsza trasa prezentuje się tak:
Pokaż trasę GPS

Ruszamy z campingu.

Znów mnie naszła chęć, aby połazić w zbożu jak Russel Crowe w "Gladiatorze" ;).



Starosłowiańskie miejsce pochówku, budowla megalityczna.

Nasze gwiazdy ;).

O tej porze roku Rugia tonie w rzepaku, robi to czasem wrażenie, jakby jechało się w morzu kwiatów.

Dojeżdżamy do zabytkowej, rybackiej wioseczki Vitt w sąsiedztwie Kap Arkona, z której nikt z nas absolutnie nie miał ochoty wyjechać.
Jest piękna, wciąż zamieszkana i niesamowita...po prostu magia!

W pewnym momencie mieliśmy wrażenie, że jesteśmy nad Morzem Śródziemnym, bowiem Bałtyk nie jest tu zanieczyszczony, a woda ma turkusowy kolor!
Jest też wyjątkowo przejrzysta!



Basia i Piotrek.

Basia i Basia ;))).

Z dużą niechęcią opuszczamy to urocze miejsce i ostrym, szutrowym podjazdem wspinamy się do wznoszącej się na wzgórzu kaplicy.

Zwiedzamy kaplicę i jadąc dalej szutrową dróżką wzdłuż klifu docieramy do...
...magicznego ptaka...oraz...

...kobiety z ptakiem ;).

W oddali czeka na nas Kap Arkona...

Po krótkiej jeździe docieramy w miejsce prastarej świątyni Światowida vel Świętowita tudzież Sventevita, jak kto woli.
Pogańskie bóstwo w całej okazałości.

Miejsce mocy i kolejne już ładowanie akumulatorków ;).


Ruszamy dalej, mijamy dwie stojące obok siebie latarnie morskie (stara i nowa) oraz pozostałości z konkursu rzeźby z piachu i wjeżdżamy na gruntową ścieżkę, oznaczoną jako droga dla pieszych i rowerów, która biegnie nad klifem.

Jedziemy, ale po chwili w poprzek drogi staje starszy Niemiec z dużą lornetką na szyi, rozpościera szeroko ręce i nie daje nam dalej jechać.
Dostajemy od pana burę, że jedziemy po drodze, gdzie chodzą ludzie, matki z dziećmi i starsze osoby, choć jest to odcinek dla pieszych i rowerów...z jednym małym szczegółem tekstowym, który nam jakoś umknął:

Na tym odcinku należy zejść z roweru i go prowadzić...tylko więc po co jest on oznaczony również jako droga rowerowa?
W sumie facet ma rację, Ordnung muss sein (porządek musi być) i choć troszkę nasze polskie dusze buntują się na takie wydawanie nam poleceń, to jednak przyznaję, że gdyby u nas każdy wykazywał się taką obywatelską postawą, żyłoby się dużo łatwiej, więc dalej rowerki prowadzimy i docieramy do kolejnego ptaszyska (albo bożka).

Od tego momentu jedziemy przez wiele kilometrów gruntową ścieżką, mając po lewej morze rzepaku, a po prawej Morze Bałtyckie, na które spoglądamy z wysokiego klifu.
Wreszcie zjeżdżamy z trasy gruntowej na asfalt i zagłębiamy się w żółtym dywanie.


Dostajemy taki wiatr w plecy, że ja i Beata rwiemy jak dzicy do przodu, za nami Basia "Rudzielec" a potem długo czekamy na resztę na skraju wioski Gramtitz.
Oczekiwanie niepokojąco się przedłuża i zastanawiamy się, czy wszystko jest w porządku.
Po wielu minutach na horyzoncie pojawia się "Jaszek" i zziajany krzyczy do nas:
- Czy ktoś ma apteczkę, czy ktoś ma apteczkę ???!!!
Żołądek z nerwów podchodzi mi i reszcie oczekujących do gardła i pytam:
- Co się stało?!
- A, paznokieć mi z palca schodzi - rzecze spokojnie "Jaszek".
To miał być żart ;).
Hm...
W przeciwieństwie do tego, reszta żartów "Jaszka" jest tak znakomita, że czasem można boki zrywać ;))).
Okazało się, że to Robertowi schodzi, ale nie paznokieć, a opona z roweru i zatrzymali się na naprawę.
Po chwili dojeżdża do nas reszta grupy i już uspokojeni ruszamy do Dranske i na półwysep Bug, którego końcowa część, będąca rezerwatem jest zasadniczo niedostępna.
Zatrzymujemy się więc na plaży, gdzie korzystając z okazji przygarniam dwie babeczki i bułeczkę :))).

W oddali widoczna wyspa Hiddensee, podobno nawet ciekawa, ale koszt przeprawy na nią jest zbyt wysoki w stosunku do ilości tamtejszych atrakcji.

Zawracamy i w Dranske zatrzymujemy się przy pomoście, by podziwiać szaleństwa kitesurferów.
Rugia to raj dla miłośników tego sportu.

Rewelacyjne warunki zapewniają tu tzw. Bodden, czyli wielkie, ale płytkie zatoki morskie, wrzynające się daleko w głąb wyspy.

Opuszczamy Dranske i znakomitą asfaltową trasą zmierzamy do Wiek, na najlepsze moim i Basi zdaniem "Fiszbuły" na Rugii ze śledziem Bismarck, a przy okazji też najtańsze.

Docieramy i zamawiamy miejscowy specjał!
Fischbroetchen.


Wiek. Dawna rampa załadunkowa na statki...i pomyśleć, że kiedyś pomyślałem, że może to pozostałości wyrzutni latających bomb V-1 z okresu II wojny światowej ;))).

Port i marina w Wiek.

Dzwonnica przy kościele w Wiek i sam kościół.


Wyjeżdżamy z Wiek i tocząc się przez pola rzepaku docieramy do malowniczego portu w Breege.
Nie mogłem sobie odmówić kolejnego zdjęcia z łodziami ;).


Z tego miejsca jest już blisko do miejsca naszego biwakowania, więc powoli kierujemy się do Drewoldke, gdzie zasiadamy do kolejnej już wieczornej biesiady, raczeni przez mistrza kuchni "Foxika" różnymi specjałami, w tym jego rewelacyjną polędwicą z grilla, której smaku dodaje sączone do niej piwo "Stralsunder" i Stoertebeker" (imię lokalnego pirata, więcej tutaj: KLIK) z pobliskiego browaru w Stralsundzie.
Przed nami kolejny dzień i Park Narodowy Jasmund z jego słynnymi, pięknymi klifami Koenigsstuhl...
Po kolacji jeszcze spacer na plażę, nad którą leży camping.

Zdjęcie wykonane z mojej komórki, ale ręką "Foxika".


Szybki dostęp do każdego dnia:

DZIEŃ 1
DZIEŃ 2
DZIEŃ 3 Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 47.71 km (15.00 km teren), czas: 03:01 h, avg:15.82 km/h, prędkość maks: 46.00 km/h
Temperatura:15.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 994 (kcal)

DOM-TESCO-PZU-HURTOWNIA-TURZYN-MAD BIKE-SKLEP ROWEROWY BARA-PIEKARNIA-NFZ-NIEMCEWICZA (ODBIÓR ZAMÓWIENIA BRONIKA)-MANHATTAN-CETUS-ELYSIUM-PZU-DOM.

Z ciekawostek, to nasz remontowany Urząd Miejski przybiera ładny zielony kolor.

Pod koniec tej marszruty zaczęło mi schodzić powietrze z tylnego koła, które rano napompowałem na kamień, jednak "Bronik" posiada "pompkę, która łata dziury" i po jej dwukrotnym użyciu w celu dopompowania koła powietrze...przestało mi schodzić.
Niestety, nie udało mi się go nakłonić do odsprzedania cudownego przyrządu ;). Rower:Koza Dane wycieczki: 35.76 km (2.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 41.00 km/h
Temperatura:20.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 746 (kcal)

Dziś po raz ostatni pojechałem na rowerze "Łucznik" z roku 1962, który uratowałem kiedyś ze śmietnika (więcej na ten temat tutaj: KLIK).
Miałem plan zająć się jego renowacją i remontem, ale po pewnym czasie straciłem do tego serce i postanowiłem przekazać go w godniejsze ręce, czyli Krzyśkowi "Siwobrodemu", który jest pasjonatem klasyków.
Domowym sposobem załatałem przednią dętkę Made in USSR, przy pomocy łatki ze starej dętki i kleju "Kropelka", jako że nic lepszego pod ręką nie było, ale zadziałało ;).
Pewien problem mógł przedstawiać sposób jego przemieszczenia z Pomorzan do Pilchowa (blisko 15 km), ponieważ łożyska w suporcie już raczej w nim nie istnieją, w związku z czym korba / tarcza lata "w te i we w te", co powoduje ocieranie łańcucha o metalowy błotnik. Nie dość, że opór, to jeszcze efekty dźwiękowe nie z tej Ziemi.
Rozwiązaniem było odciągnięcie błotnika w stronę ramy przy pomocy taśmy typu "power tape", która...pękła wkrótce po tym, jak wyruszyłem.
Rozległ się przeraźliwy zgrzyt, więc zatrzymałem się w poszukiwaniu jakiegoś drutu, kabla czy czegokolwiek, czym mógłbym błotnik podwiązać.
Obok kręciła się starsza pani, która w pewnym momencie zapytała mnie:
- Nie ma Pan czasem zapalniczki?
- A mam - odpowiedział Misiacz - a nie ma Pani czasem sznurka? ;)))
- A chodź Pan na działkę moją, tu za garażem.
Poszedłem, dostałem i sznurek i kawałek kabla i coś skleciłem, co umożliwiało dalszą, hm, "jazdę" ;).

Wiedziałem, że nie będzie to zwykła przejażdżka, ale taka, która może skończyć się "telefonem do przyjaciela", bowiem korba kiwała się jak chciała, a i pedał niezbyt pewnie się trzymał ;).
Kiedy minąłem Głębokie, wiedziałem już, że teraz to i na piechotę bym doszedł.
Rowerek w sumie idzie fajnie jak czołg, obręcze ma jak w motocyklu, po bruku przejeżdżałem nim gładziutko (opony lekko baloniaste), pod górki też idzie mimo braku przerzutek i swojej masy.
W końcu dotarłem do królestwa "Siwobrodego" i mogłem zwolnić ;).

Ostatnie zdjęcie na rower i zabytkowe mocowanie torpeda "Łucznik" i...przekazuję rower Krzyśkowi.


Wypiłem herbatkę, obejrzałem kolekcję rowerów klasyków, pogadaliśmy i Krzysiek samochodem odstawił mnie do domu - za wszystko dziękuję.
Z miłą chęcią obejrzę za jakiś czas wskrzeszonego "Łucznika", tak czy inaczej cieszę się, że uratowałem go od śmierci na śmietniku. Rower:ŁUCZNIK 1962 Dane wycieczki: 13.69 km (0.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 25.00 km/h
Temperatura:17.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 240 (kcal)

Wrażenie robi rozmach, z jakim realizowane jest w Szczecinie całe 860 cm drogi dla rowerów przy Uniwersytecie.
Jeszcze w poniedziałek był tu czarny asfalt (tak to wyglądało: KLIK, dziś jest czerwony, tylko patrzeć, jak zaczną tą autostradą sunąć tabuny rowerzystów ;))).

Rower:Koza Dane wycieczki: 16.20 km (2.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 40.00 km/h
Temperatura:17.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 334 (kcal)

Dziś na ulicy Parkowej biegnącej przy Parku Żeromskiego trafił mi się "zamulacz ruchu", jakieś Audi snuło się 40 km/h, a wyprzedzić nie było jak ;))).
Jechałem na "Rosynancie" z wiatrem w plecy, więc to wiele wyjaśnia.
Rower:Rosynant Dane wycieczki: 16.10 km (1.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 43.00 km/h
Temperatura:17.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 334 (kcal)

Zupełnie tradycyjnie pojechałem na "Kozie" do pracy...ale...
Zgadnijcie, czyj rower zastałem zaparkowany przed moim biurem? ;)
Zwycięzca otrzymuje buteleczkę "Oettingera" w Loecknitz (jeśli pojedzie akurat;))).
REGULAMIN KONKURSU:
Z konkursu wykluczona jest niejaka Spinka vel Pani Kierownik, która delikwenta miała okazję poznać, Bronik, który wie o wszystkim oraz sam delikwent ;).
Zwycięska jest pierwsza odpowiedź.
Rower:Koza Dane wycieczki: 16.00 km (2.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 40.00 km/h
Temperatura:20.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 334 (kcal)

"Bronik" wyciągnął mnie na popołudniową marszrutę przez "Mad Bike" i "Elysium".
W drodze powrotnej sfotografowałem nową inwestycję rowerową.
Wykonano 860 cm ścieżki rowerowej przed Uniwersytetem.
Jestem pod wrażeniem rozmachu tego projektu, wreszcie będzie gdzie pojeździć ;).
Rower:Koza Dane wycieczki: 13.50 km (0.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 32.00 km/h
Temperatura:16.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 245 (kcal)

!!!
UWAGA! WARNING! ACHTUNG! ATTENTION! внимание!

Relacja będzie tak długa jak relacje Krzyśka "Siwobrodego" i tak pełna zdjęć, jak relacje Małgosi "Rowerzystki", więc wymaga nieco czasu na przejrzenie ;))).
***
To był bardzo "wypoczęty" weekend!
Najpierw, w piątek i sobotę miałem męską, morską przygodę na Bałtyku.
Niedzielę jednak chciałem poświęcić swojej głównej pasji, czyli rowerowi.
Pewnego dnia, tak sobie dumając wykombinowałem, że warto powtórzyć objazd jeziora Mueritz, które na próbę objechaliśmy z moją Basią w ubiegłym roku (bez map i z trasami odnajdowanymi na czuja na tzw. "misi nos") i wróciliśmy zauroczeni (ubiegłoroczna relacja w wersji słonecznej: KLIK).
Uważam, że warto porównać obie relacje, choćby dlatego, żeby zobaczyć jak słońce lub jego brak wpływa na odbiór krajobrazu.
Do objechania mieliśmy jezioro, którego długość wynosi ok. 40 km, czyli ponad 80 km trasy.
Tym razem wycieczka miała się odbyć w większym gronie, ale że punkt startowy znajduje się ok. 150 km od Szczecina, potrzebny był transport samochodowy.
Tu pakujemy po 7:30 rano na nasz samochodzik 3 rowery: Basi "Misiaczowej", "Bronika" i mój.

Z resztą drużyny, tj. "Foxikami", "Jaszkami" i Basią "Rudzielcem" umówieni byliśmy pod Mierzynem, ich samochód taszczył aż 5 rowerów!
Po dwóch godzinach jazdy dotarliśmy wreszcie do Waren nad jeziorem Mueritz, gdzie znaleźliśmy bezpłatny parking, gdzie mogliśmy zdjąć rowerki.
Taniec Słońca wykonany wcześniej przez Basię (przyznaję się, że tym razem miałem lenia i w nim nie uczestniczyłem) sprawił, że deszcz został przegoniony.
Na niebie były chmury, ale to najpewniej efekt mojego lenistwa ;))).

Ekipa gotowa do startu (plus ja schowany za aparatem;)!

Port-marina w Waren.
Nabzdyczony Misiacz, bo ładna stara łódka uciekła Basi spod obiektywu ;).

Nie uciekł za to zabytkowy wycieczkowiec.

Już na samym początku przeoczyłem ścieżkę w las, którą w ubiegłym roku wyniuchaliśmy z Basią, ale pojechaliśmy drogą do niej równoległą, asfaltową, prowadzącą na camping Ecktannen, przez który w ramach pokazu przejechaliśmy z drużyną.
Widok na jezioro Mueritz.

Szef zamieszania na tle mapy okolic.

Misiacz, jako typowy miłośnik tras asfaltowych i nienawidzący błota "błotofob", poprowadził ekipę odpowiednią trasą ;))).

...a nawet bardzo odpowiednią ;).

Po przebrnięciu przez największe zabagnienie, w suchym miejscu, w dziwnym lasku z czerwonymi drzewami zatrzymaliśmy się na popas.

Szuterek już był, błoto też, czas więc przeciągnąć grupę po głębokich kałużach ;))).
Jacek dokumentuje niecodzienne zjawisko (Misiacze prowadzące wycieczkę po tzw. "skrótach").
Można? Można! Ale czy zawsze trzeba?;))).

Tak nam się dobrze jechało, że przeoczyliśmy kolejny zjazd i zmierzaliśmy na zachód, w kierunku oddalającym nas od naszego jeziora...ale za to znaleźliśmy inne, z tarasem widokowym ;)
Jezioro Warnker See.


Mój "misi nos" wiercił się niespokojnie, czując, że trasa wiedzie w złym kierunku, więc zarządziłem odwrót, by wjechać na właściwą trasę...w tej części jest to Szlak Wiewiórki (pozdrawiamy Baśkę "Rudzielca") ;).

Wyjeżdżając z terenu Parku Narodowego Mueritz serdecznie podziękowałem miłośnikom błota za uczestnictwo i odesłałem ich do domów, bo już niedługo miały zacząć się szlaki asfaltowe.
Z propozycji powrotu tym samym szlakiem na razie nikt nie skorzystał...ale poczekajmy ;))).

Jechaliśmy wśród malowniczych moczarów i rozlewisk...

Zbliżając się do miejscowości Rechlin, w jednej z wiosek natknęliśmy się na takie oto cacko!
To audi uczestniczyło w Rajdzie Paryż-Pekin!

Stara barka w Rechlin.

Od pewnego czasu zamęczałem towarzystwo swoim nadspodziewanie niespodziewanym głodem, którego nijak nie mogłem zaspokoić.
Ponieważ jeszcze wydawało mi się, że 3 bułki na cały dzień to stanowczo za mało, więc złożona mi została propozycja dokarmiania Misiacza.
Ja nadal nie wierzyłem, że to wystarczy i kiedy ujrzałem Imbiss (tzw. "Bimbisik"), nie miałem zamiaru spod niego się ruszyć, póki nie zjem "kiełbasy z brata" (Bratwurst ;))).

Inni też skorzystali z okazji, zakupując lody i izotoniki, które zjedli i wypili w podstawionym pociągu, prowadzonym przez Marzenę "Foxikową" :).

Kiedy zaspokoiłem na dobre głód, ruszyliśmy...no, może nie do końca wszyscy.
"Bronik" grzebiąc w sakwach zagapił się i ruszył w chwilę po nas...tyle, że nie w tę stronę.
Najwidoczniej skorzystał z propozycji rezygnacji z asfaltów i ... ruszył w drogę powrotną tą samą trasą, którą przyjechaliśmy.
Po krótkich, acz intensywnych poszukiwaniach schwytaliśmy zbiega i ruszyliśmy we właściwą stronę ;).
Odcinek za Vipperow, minęliśmy już południowy koniec jeziora.

Na popasie, od dawna chciałem mieć fotkę w rzepaku, który niedługo przekwitnie :(.

Dalej trasą przez Zielow dojechaliśmy do malowniczej wioseczki Ludorf, gdzie znajduje się gotycki kościół o niesamowitym kształcie, który nazywam kościołem-UFO ;).

Za Ludorf, po raz kolejny celowo już nie wjechaliśmy na wytyczony tam odcinek szlaku wokół jeziora, ze względu na brak czasu, tak więc nadal nie wiem jak wygląda, ale zapewne jest w dużej części terenowy. Aby dokładnie go spenetrować, wydaje mi się, że konieczny byłby weekendowy biwak w okolicy.
Tymczasem ruszyliśmy inną bardzo ciekawą alternatywną trasą, która doprowadziła nas do przepięknego miasteczka Roebel.
Dla tego miejsca warto zmienić nieco marszrutę.
Basia przed fontanną w Roebel.

Gotycki kościół w tejże miejscowości.

Kamieniczki.

No i przepiękna marina w Roebel (dla tych, co chcą "za potrzebą" informuję, że są tam dostępne czyściutkie i darmowe WC).


Jak widać, Basiowy Taniec Slońca odniósł skutek i ... słońce wreszcie wyszło!
Na trasie do Klink...Rzepak, rzepak, rzepak...

Tocząc się aflatowymi drogami rowerowymi dotarliśmy do miejscowości Klink na zachodnim brzegu jeziora Mueritz, gdzie w przepięknym pałacu mieści się obecnie luksusowy hotel.

Za hotelem można zejść nad jezioro, w którym woda jest wręcz krystalicznie czysta!


Nasze Panie pozują na tle Mueritz ;).

Nie wracając już na asfalt, dalej jechaliśmy przez las wyznaczonym szlakiem szutrowym nad brzegiem jeziora.
Po raz pierwszy nim jechałem (wcześniej asfaltową alternatywą) i uważam, że jest piękny, choć jak widać z poniższej mapki, nieco drogi trzeba nadłożyć.
Tak czy inaczej, w końcu trzeba i tak wyjechać na asfaltową końcówkę wprowadzającą do Waren.
Nim jednak opuściliśmy Waren, po raz kolejny zapragnęliśmy zjeść przepyszny lahmacun (tzw. pizza turecka) w tym samym miejscu, co w ub. roku.
Jako, że jest to danie tutaj bardzo smacznie przyrządzane, więc aby je zakupić, odstaliśmy swoje w solidnej kolejce (rzadko spotykane).
Wreszcie!
Mamy to, co chcemy!


Po napchaniu się (tak, porcja jest ogromna) ruszyliśmy, by przed odjazdem do Szczecina zwiedzić starówkę w Waren.
Warto!


Ciekawy rowerek ;).

Uliczka...

Świetny mural wymalowany na ścianie jednej z kamieniczek!

Zbliżała się godzina 20:00, a przed nami było jeszcze załadowanie rowerów, dwie godziny jazdy, a następnie ich rozładowywanie w Szczecinie, więc czym prędzej załadowaliśmy się na samochody, cyknęliśmy pożegnalną fotkę i ruszyliśmy, by w okolicach godziny 23:00 dotrzeć w końcu do domu.


Mapka z naszą trasą:
Pokaż trasę GPS

:) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 87.20 km (40.00 km teren), czas: 05:14 h, avg:16.66 km/h, prędkość maks: 40.00 km/h
Temperatura:13.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1785 (kcal)

Rower:Rosynant Dane wycieczki: 17.27 km (1.00 km teren), czas: h, avg: km/h, prędkość maks: 32.00 km/h
Temperatura:27.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 324 (kcal)