Pokaż trasę GPS

Z założenia miał to być dzień bardzo lekki, bez żadnych poważniejszych planów rowerowych i tak też było. Tym bardziej, że choć rano było jeszcze ładnie, to potem nadeszły chmury.
Cóż było robić, wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy do pobliskiego Altenkirchen na większe zakupy w Netto. Po powrocie z zakupów w środku dnia dopadła nas na campingu burza, kolejna już po tej, którą mieliśmy w nocy, więc nie pozostało nic innego jak wleźć pod tropik przedsionka, upitrasić na kuchence spaghetti, wypić po solidnej lampce białego Soave i rzucić się na materac i podrzemać.
Pogoda zaczęła się poprawiać około godziny 18:00, więc zdecydowaliśmy, że ruszamy do Wiek na najlepszą bułę rybną napotkaną przez nas na Rugii.



Pojechaliśmy przez Breege, a potem piękną wąską szosą z asfaltu dotarliśmy do Wiek.



Tam zwiedziliśmy (z zewnątrz, bo zamknięty) miejscowy kościół i skierowaliśmy się do portu.







Pani w Fischbude była nieco nie w sosie, ale kiedy jej powiedziałem, że robi najlepsze Fischbroetchen, jakie do tej pory napotkałem na Rugii (naprawdę), jej wyraz twarzy diametralnie się zmienił.



Zjedliśmy bułeczki i prawie taką samą trasą wróciliśmy do Breege, do którego wjechaliśmy jednak w taki sposób, aby dotrzeć do portu.



Port, rzekłbym, jest kameralny, malutki, ale ma w sobie niepowtarzalny klimat. Aż nie chciało nam się stamtąd odjeżdżać.







Zbliżała się jednak godzina 20:00 i czas było wracać. Po drodze natknęliśmy się jeszcze na rząd pomorskich chat, w których urządzone są pensjonaty. Jeden z nich reklamuje się, że to dawny dom kapitana. Trzeba umieć się sprzedać…



Zajechaliśmy jeszcze do parku, który wydawał nam się ciekawy, ale po deszczach był jakiś ponury, zabłocony i zakomarzony, więc szybko się stamtąd zwinęliśmy.
Wieczorem tradycyjnie sympatyczna kolacja przy świecy przeciwkomarowej. ;)))



UŁATWIENIE DLA CZYTELNIKA – KLIKNIJ PONIŻEJ, ABY PRZEJŚĆ DO WYBRANEGO DNIA:
DZIEŃ 1 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 2 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 3 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 4 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 5 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 6 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 7 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 8 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 9 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 10 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 11 (KLIKNIJ)
CAŁOŚĆ WYJAZDU RUGIA 2011 (KLIKNIJ) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 20.76 km (2.00 km teren), czas: 01:22 h, avg:15.19 km/h, prędkość maks: 26.00 km/h
Temperatura:20.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 408 (kcal)

Pokaż trasę GPS

Była to najdłuższa wycieczka w czasie całego wyjazdu. Tradycyjnie wyruszyliśmy o poranku (no, może przesadziłem z tym porankiem;)) z campingu w Drewoldke i przez Breege i Juliusruh znaną już ścieżką po mierzei Schaabe dotarliśmy do Glowe.

Wiem, że to może już nudne, ale jak co dzień udaliśmy się do budki sprzedającej Fischbrötchen. ;)))
Przejechaliśmy ponownie promenadą.

W tych rejonach Rugii temperatura była jeszcze znośna, ale po wjechaniu w głąb wyspy sięgnęła już 32 st.C. Woda z bidonów szła jak … woda. ;) Po minięciu pomostu koło Mittel See wyjechaliśmy z zarośli i szutrówką dotarliśmy do Polchow, skąd tym razem pojechaliśmy na południe. Z Polchow można dojechać do Neuhof kierując się drogowskazami dla rowerów. Owszem, trasa jest malownicza, nad brzegiem Grosser Jasmunder Bodden, w cieniu drzew…tylko ten bruk…:/ Dlatego pojechaliśmy równoległą, mało uczęszczaną asfaltówką. W Neuhof dalej jechaliśmy drogą polną, a po dotarciu do Vorwerk droga była już asfaltowa, choć bardzo wąska i przyszło nam przepuszczać olbrzymie traktory z przyczepami wracające z pól (za co ich kierowcy za każdym razem nam dziękowali).

Po pewnym czasie dotarliśmy do drogi głównej biegnącej na Sagard, na szczęście obok niej biegnie dobra asfaltowa ścieżka rowerowa, która po pewnym czasie, tuż przed Lietzow zagłębia się w las, pnąc się ostro pod górę.

Podjazd w lesie.

Za to jednak czekała na nas nagroda w postaci ostrego zjazdu do Lietzow, na plażę przy Grosser Jasmunder Bodden.
Ogólnie zaczęło się robić coraz bardziej pagórkowato.

Nad rozlewiskiem zatrzymaliśmy się w wielokrotnie już odwiedzanej przeze mnie wiacie. Tam posililiśmy się kanapkami, a komary posiliły się naszą krwią. Przejechawszy przez przesmyk między Kleiner a Grosser Jasmunder Bodden musieliśmy włożyć sporo sił, żeby podjechać pod długi, upierdliwy kilkukilometrowy wjazd. Upał ostro dawał się we znaki. Ponieważ Basia nie chciała pod koniec podjazdu schodzić z roweru, zdecydowałem, że te kilkaset metrów porobię za „pchacz” i tak to Basia dostała się na szczyt wzniesienia. :)
Po dojechaniu do najbliższego skrzyżowania skręciliśmy w prawo na Ralswiek. Miejscowość (poza tym, że jest ładna) słynie z teatru na wodzie (zamek pirata Stoertebekera), gdzie odbywają przedstawienia walk morskich i związanych z epoką dworsko-pirackich dyrdymał. Jest tam również przepiękny zamek Schloss Ralswiek. Do Ralswiek prowadzi ostry zjazd 13% i wydaje mi się, że Niemcy każą tam zsiadać z roweru, ale że jakiś wandal zakleił pierwszą literkę zakazu, za diabła nie domyśliłem się, że mam sprowadzać rower, a nie na nim zjechać! ;))) No to zjechałem.

Zjechała również bardzo ciekawa para „sakwiarzy”. Był to młody murzynek, obładowany niczym wielbłąd sakwami i taszczący do tego na plecach olbrzymi plecak. Jechała z nim starsza od niego biała kobieta, która obciążona była … plecaczkiem-torebką, w którym mogła co najwyżej zmieścić się portmonetka i szminka. Ciekaw jestem, czy była to para, czy pani i służba?
Przed Ralswiek stoi dość ciekawy drewniany kościół, ale jako że Basia znów dała dyla, nie pozostało mi nic innego jak rzucić się pogoń za niewyżytą rowerzystką. Zdążyłem tylko zrobić zdjęcie. ;)

Jak wspomniałem, Ralswiek to ciekawa miejscowość, w której przytrafiła mi się nieciekawa niespodzianka. Okazało się, że bateria w kamerce, która rano była pełna, teraz okazała się prawie zupełnie rozładowana (stąd na filmie wstawki zdjęciowe). Zdążyłem jeszcze nakręcić nieco portu, zamku i rzucić obiektywem na widniejący w oddali teatr na wodzie.


Wjechaliśmy następnie na teren parku zamkowego, którego ścieżkami ostro wspinaliśmy się aż do samego zamku (na tyły). Okazało się, że aby dojechać do wejścia, trzeba podjechać zupełnie inną drogą (10% nachylenia), więc zrobiłem to sam, a Basia poczekała na mnie niżej.

W oddali zamek pirata Stoertebekera.

Schloss Ralswiek.

Po powrocie do Ralswiek szosą skierowaliśmy się do Patzig. Znów czekał nas podjazd 10% i tym razem Basia już podprowadziła rower. Ponieważ było bardzo gorąco, szybko kończyły nam się napoje, a jak wiadomo w Niemczech sklepików w wioskach jest jak na lekarstwo (w zasadzie to ich nie ma). Jakiż byłem zadowolony, kiedy okazało się, że w Patzig sklepik JEST!!! Fakt, że mieli tylko wodę gazowaną, ale mieli.
Zjedliśmy dodatkowo po lodzie czekoladowym, które niespodziewanie dały nam bardzo dużą ilość energii.

Droga za Patzig aż do Woorke i Veikvitz była ułożona z płyt (gładkich), a następnie zmieniła się z żwirówkę (do Gagern). Z niepokojem zacząłem obserwować, jak błękitne dotąd niebo na zachodzie pokrywa się stalowoszarymi, ciężkimi chmurami burzowymi zmierzającymi w naszą stronę.
Nie uśmiechało mi się jechać jeszcze ze 20 km w oberwaniu chmury.

Za Gagern drogą żużlowo-piaszczystą doturlaliśmy się do wioski Silenz (znaczy cisza?;))) i musieliśmy niestety wjechać na drogę główną łączącą Samtens i Bergen z przeprawą promową Wittower i portem w Schaprode. Jazda tą drogą była dość stresująca, bo jak wspomniałem, Rugijczycy – mimo, że mówią po niemiecku – tak naprawdę genetycznie mają dużą domieszkę słowiańskiej krwi (po Ranijskich przodkach), więc komfort jazdy i bezpieczeństwo rowerzystów (czy kogokolwiek) nie mają dla nich specjalnego znaczenia (dla około 50% mijających nas Rugijczyków) – mijanie w odległości „na gazetę”, gaz do dechy, jazda na czołówkę z innymi samochodami, wyprzedzanie na „trzeciego”…poczułem się jak w Polsce (dobrze, że z racji mieszkania w Polsce jestem w miarę przyzwyczajony do chamstwa drogowego, niemieccy rowerzyści chyba tam robili ze strachu na siodełka;))). Nie wiem, czy by mnie w ogóle zauważali, gdybym nie miał włączonych dwóch czerwonych lampek z tyłu.
Basia jakby dostała tam dodatkowego napędu, aby tylko jak najszybciej zwiać z tej drogi. Sytuacja uspokoiła się w Trent, gdzie większość czubków skręciła na Schaprode, zresztą i tak zaczęła się tam asfaltowa ścieżka, więc nie miało to już specjalnego znaczenia. Rozpęd nam jednak pozostał i bardzo dobrze, bo na prom do Wittower wpadliśmy dokładnie na 2 minuty przed jego odpłynięciem (a chmury się kłębiły!!!).



Skasowano nas na pokładzie 4,50 EUR i już po chwili wyładowywaliśmy się w Wittower Faehre. Tym razem zauważyłem drogowskaz na ścieżkę rowerową (którego nie zauważyłem jadąc tam z Danielem) i nie było potrzeby jechać główną drogą. Ścieżka zaczyna się po lewej stronie, od razu po wyjechaniu z promu. Wiedzie ona nad Rassower Strom, a potem nad Wieker Bodden. Jest wykonana z szarej kostki typu „Polbruk” i dość nierówna (obecnie budowane w Szczecinie ścieżki z kostki są znacznie lepszej jakości, przynajmniej póki są nowe).

Momentami ścieżka zmieniała się w drogę leśną, co też miało swój urok.

Cały czas unosiły się tam stada muszek i żeby porozmawiać, trzeba było otwierać usta trzymając głowę w dół (czyli patrzeć na pedały), inaczej pełnowartościowe latające białko dostawało się do środka jako darmowa kolacja.

Po dojechaniu do Wiek poczuliśmy, że czas już na Fischbrötchen. Znaleźliśmy inną Fischbude i był to strzał w „10”. Trafiliśmy tam na najsmaczniejsze na całym wyjeździe bułeczki rybne z rugijskim śledziem (dlatego parę razy tam wróciliśmy), a co ciekawsze były one tańsze o ponad 25% od dotychczas kupowanych.

Z Wiek ścieżką rowerową dojechaliśmy do Altenkirchen, gdzie zatrzymaliśmy się w Netto na zakupy. Zazwyczaj w sklepach takich jak Netto zakupy robię z mieszanymi uczuciami, ale innego sklepu tam nie ma. Co się okazało? Kupiliśmy ser żółty, który po otwarciu smakuje jak autentyczny żółty ser sprzed lat!!! Już zapomniałem, jak smakuje żółty ser, jedząc u nas „sery” nagminnie chrzczone utwardzanym olejem palmowym (nawet te droższe). Co ciekawe, cena 0,4 kilograma tego sera w przeliczeniu na złote wychodzi ok. 8 zł. Za 8 zł to ja mogę u nas kupić „ser” o smaku parafiny. Jako, że byliśmy na biwaku, zaryzykowałem i zakup parówek (nie jadam tego, bo zazwyczaj u nas to świństwo składa się w większości ze skrobii i chyba ze zmielonego papieru toaletowego). Tu parówka składała się w 80% z MIĘSA!!! Oczywiście były tańsze niż nasze papierowe kiełbasy. Szlag jasny mnie trafia, że jesteśmy tak w Polsce oszukiwani i jeszcze musimy za to słono płacić. Dobrze, że mam do granicy tylko 10 km, już wiem, gdzie ser będę kupował (i nie tylko ser).

Po zakupach dojechaliśmy na camping. Chmury zbliżały się szybko, więc Basia zarządziła ewakuację rowerów pod plandekę, a sama zajęła się przygotowaniami do odparcia kataklizmu. Wieczorem runęły z nieba kaskady wody. To nie była mżawka, to była potężna burza z piorunami, wichrem i oberwaniem chmury – cały ten „pakiet” trwał nieustannie przez wiele godzin. Potem nawałnica powoli zaczęła ustawać...

Obozowisko po burzy. © Misiacz

Wreszcie się uspokoiło i nawet pod wieczór wyszło słońce, co pozwoliło zregenerować w plenerze, a nie pod tropikiem w namiocie braki w zaopatrzeniu organizmu w niezbędne do życia płyny. ;)))



P.S. W tym dniu przekroczyłem dystans 4.000 km w roku 2011! :)

UŁATWIENIE DLA CZYTELNIKA – KLIKNIJ PONIŻEJ, ABY PRZEJŚĆ DO WYBRANEGO DNIA:
DZIEŃ 1 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 2 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 3 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 4 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 5 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 6 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 7 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 8 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 9 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 10 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 11 (KLIKNIJ)
CAŁOŚĆ WYJAZDU RUGIA 2011 (KLIKNIJ) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 75.40 km (35.00 km teren), czas: 04:58 h, avg:15.18 km/h, prędkość maks: 44.00 km/h
Temperatura:32.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1505 (kcal)

Pokaż trasę GPS

Czwartego dnia pobytu na rowerowym urlopie postanowiliśmy pojechać na wschód, w kierunku Parku Narodowego Jasmund, gdzie znajdują się słynne rugijskie klify i przepiękna puszcza. Jeszcze tylko ostatnie siusiu i napełnienie wodą bidonów (braliśmy z kranu, woda z tamtejszych ujęć jest lepsza niż butelkowana) i ruszamy.

Najpierw skierowaliśmy się do Juliusruh, miejscowości, która w zasadzie graniczy z Drewoldke. Zaczyna się tam znakomita ścieżka rowerowa o długości blisko 10 km, która doprowadza do miejscowości Glowe.

Tam oczywiście, nałogowo już prawie, poszukiwaliśmy budki sprzedającej Fischbrötchen, a że mamy to już opanowane do perfekcji, więc bułeczki znalazły się szybciutko.

Jeszcze na moment zawitaliśmy na promenadę...

Po posileniu się ruszyliśmy w kierunku wschodnim, z którego wiatr wiał nam w twarz, po czym skierowaliśmy się na południe, skąd również wiał silny wiatr w twarz (wiało od kilku dni ze wschodu i południa jednocześnie). Było to wkurzające, ale też dawało pewność, że trasa powrotna będzie odbywała się z wiatrem. Znakomitą ścieżką dojechaliśmy do rozlewisk „Bodden" przed pałacem (zamkiem?) Schloss Spycker, a w zasadzie do przesmyku pomiędzy jeziorami Spyckerscher See, a Mittel See stanowiącymi część tychże „Bodden”. Rozlewiska te oczywiście stanowią rezerwat, a dojeżdża się do nich wśród wysokiej roślinności i tu nawierzchnia ścieżki jest już nieco wyboista ze względu na podmokły teren i korzenie, które powodują wybrzuszanie asfaltu. Nad „Bodden" znajduje się punkt widokowy, na którym zrobiliśmy sobie przerwę.


Wyjechawszy z zarośli, skierowaliśmy się ścieżką w lewo, żeby obejrzeć Schloss Spycker. Obecnie jest tam hotel, więc ograniczyliśmy się do oględzin zewnętrznych i zawróciliśmy do skrzyżowania z drogą polną na Polchow.

Na Rugii bardzo często jeździliśmy drogami polnymi, szutrowymi i brukowanymi. Kupiliśmy tam znakomitą mapę dróg rowerowych, która jest wyjątkowo dokładna, a ponadto odporna na wodę i zniszczenie, ponieważ jest zalaminowana (koszt 4,95 EUR). Ścieżki zaznaczone na czerwono gwarantują w miarę przyzwoitą jazdę, natomiast ścieżki zielone to tzw. trasy regionalne, czyli jest to absolutna loteria, o czym mieliśmy się przekonać tego dnia.

Za Polchow jedzie się już zwykłą drogą asfaltową, jakieś 2 km do skrzyżowania z drogą Ruschvitz – Sagard.
Był to bardzo ciężki podjazd, tym cięższy, że wiał nam nadal wiatr w twarz.

Za skrzyżowaniem zaczęła się już gładziutka asfaltowa ścieżka rowerowa, nadal „bardzo pod górki” i pod wiatr (czasem aż rower stawał, ale nie daliśmy się, Basia była bardzo dzielna i jechała, podczas gdy wielu Niemców rowery po prostu prowadziło). W takich to warunkach dojechaliśmy do Neddesitz, gdzie zaplanowałem jazdę „zieloną rowerową trasą regionalną”, aby obejrzeć znajdujące się przy niej prehistoryczne kurhany. Najpierw ruszyliśmy na Gummanz (koło muzeum kredy), ale droga, jaką zobaczyliśmy wybiła nam ten pomysł z głowy – jakieś 14% pod górę polną drogą z koleinami i kamulcami. Taka to jest czasem ta „zielona rowerowa trasa regionalna”. ;))). Zawróciliśmy do Neddesitz, gdzie natknęliśmy się na wystawę rzeźb z piasku.

Wykombinowałem sobie, że skoro nie ta, to inna „zielona rowerowa trasa regionalna” (czerwonych tam nie było) i ruszyliśmy początkowo na Sagard.
Przy drodze stała tradycyjna i bardzo ciekawa chałupa pomorska.

Droga to może słowo na wyrost, bo były to takie kocie łby, że aż się nasze własne łby telepały.
To trasa do Promoisel, gdzie spodziewałem się znaleźć kurhany…

Teraz już wiem, że zielone ścieżki regionalne to „rosyjska ruletka”, a co gorsza taką nawierzchnią w upale i jednocześnie przy wietrze w twarz podjeżdżaliśmy pod wzniesienia o nachyleniu blisko 12%!!! Nie dziwię się Basi, że podprowadzała rower. Niemieckich turystów rowerowych tam nie uświadczysz (w ogóle mało kogo w tej dziczy spotkaliśmy), dla nich tego typu drogi są nieprzejezdne, nawet roweru by nie podprowadzili! ;)))


Jechaliśmy tym czymś blisko 6 km, a najgorsze, że nawet nie udało mi się znaleźć tych kurhanów.

Widziałem jakąś kupę kamieni w krzakach, więc może było to to?
Za miejscowością Rusewase wjechaliśmy wreszcie w granice Parku Narodowego Jasmund i tam stan nawierzchni nieco się poprawił.

Potem już było w ogóle dobrze, bo jechaliśmy ścieżką leśną z ubitego szutru (zaznaczona na czerwono na mapie) przez piękną puszczę, wśród licznych jarów.

Ścieżką tą dojechaliśmy do miejscowości Hagen, gdzie wjechaliśmy na asfaltową szosę i skręciliśmy na zachód. Od tego momentu zaczął się powrót z wiatrem i z górki, gdzie Basia osiągała już prędkości rzędu 46 km/h (ma już w sobie bakcyla cyklozy).
Na moment zatrzymaliśmy się na punkcie widokowym gdzieś w okolicach Nardevitz, nie tylko my zresztą.


Pędząc „ile fabryka dała”, z wiatrem w grzbiet dotarliśmy do Ruschvitz, skąd był już tylko „rzut mokrym beretem” do Glowe, skąd ścieżką po mierzei Schaabe dotarliśmy do Juliusruh, a stamtąd na camping w Drewoldke.
Musiałem po tej walce z brukiem skutecznie nawilżyć organizm, a nie ma nic lepszego jak „izotoniki” z browaru Stralsunder. ;)))
Dodam, że przewyższeń mieliśmy w tym dniu ok. 200 m, więc chyba całkiem przyzwoicie?
Z innych ciekawostek, to na Rugii panuje specyficzny mikroklimat – w głębi wyspy temperatura sięgała 30 st.C, a w miarę zbliżania się do campingu była coraz niższa i wynosiła 15 st.C, więc skok o 50%.

Napoje izotoniczne. © Misiacz

Dziś dla odmiany do dni poprzednich prezentuję film zupełnie bez podkładu muzycznego.


UŁATWIENIE DLA CZYTELNIKA – KLIKNIJ PONIŻEJ, ABY PRZEJŚĆ DO WYBRANEGO DNIA:
DZIEŃ 1 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 2 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 3 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 4 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 5 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 6 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 7 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 8 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 9 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 10 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 11 (KLIKNIJ)
CAŁOŚĆ WYJAZDU RUGIA 2011 (KLIKNIJ) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 61.06 km (20.00 km teren), czas: 04:14 h, avg:14.42 km/h, prędkość maks: 57.00 km/h
Temperatura:30.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1269 (kcal)

Pokaż trasę GPS

Tego dnia postanowiliśmy wybrać się w rejony Rugii mniej nawiedzane przez turystów, rzekłbym nawet że momentami dzikie.
Najpierw jednak pojechaliśmy do pobliskiego Altenkirchen zakupić w pobliskim Netto chleb i drożdżówki.

Jadąc chwilę główną drogą od Netto do Altenkirchen, jak się okazuje niepotrzebnie, bo można było jechać przez Gudderitz, dojechaliśmy do skrzyżowania, gdzie w bok odchodziła w pole ścieżka rowerowa z kostki betonowej.

Jako, że mało kto w Niemczech mówi po angielsku, przyszło mi ponownie ćwiczyć mój „zleżały” niemiecki (podobno organ nieużywany zanika;))), więc zapytałem przejeżdżającą cyklistkę, czy dróżką tą dotrzemy do miejscowości Wiek. Okazało się, że tak, więc podskakując na wybojach ruszyliśmy we wskazanym kierunku.

Wjeżdżając do Wiek zauważyłem bardzo dziwną i starą budowlę z betonu przypominającą konstrukcję wyrzutni rakiet V-2 (sprostowanie po komentarzu Sargatha poniżej - faktycznie pochrzaniły mi się rakietki, za dużo Fischbroetchen zżarłem;)))). Jak się potem okazało, w XIX wieku był to bardzo aktywnie działający port morski, a rzekoma wyrzutnia okazała się rampą, po której wwożono towary na statki.


W Wieku nie mogliśmy oczywiście pominąć wizyty w Fischbude i zakupić – jak codziennie – Fischbroetchen, którymi żywiliśmy się regularnie, bo super się na tym jeździ.

Basia zaczęła skarżyć się na latające i skrzypiące siodełko (miałem w samochodzie na campingu zapasowe, bo to jest fajne, skórzane ale i zabytkowe i różnie to bywa).
Okazało się jednak, że wystarczy nieco je przesmarować i dokręcić śrubę mocującą, by wszystko wróciło do normy.

Ruszyliśmy w kierunku Wittower Faehre, gdzie na kolejnej wycieczce planowaliśmy skorzystać z promu. Z rozpoznania nic nie wyszło, bo za Wiek nie mogliśmy znaleźć wjazdu na ścieżkę i poglądy nam się „dynamicznie zmieniły”, więc ruszyliśmy przez Starrvitz do Dranske, z którego wiedzie droga na dość dziki, ale malowniczy półwysep Bug. Ścieżka tam prowadząca jest niesamowicie gładka i doskonałej jakości, więc jechało się rewelacyjnie.

Dranske wydało się nam zasadniczo senną, ale i malowniczą miejscowością z pomostami nad rozlewiskiem.

Wrażenie to rozwiało się, gdy pojechaliśmy dalej wzdłuż brzegu. Północno-zachodnie rejony Rugii to raj dla windsurferów i kitesurferów, którzy mogą rozkoszować się pływaniem przy silnym wietrze na pięknych i płytkich, wrzynających się w ląd rozlewiskach, zwanych po niemiecku „Bodden”. Było ich tam pełno! Kiedy jednak wyjechaliśmy z Dranske i dojechaliśmy do przesmyku prowadzącego na półwysep Bug, miałem wrażenie, że nie jestem w Niemczech, na Rugii…nawet nie wiem gdzie.
Czuło się błogość, dzikość rejonu, a wrażenie pogłębiał jeszcze facet pchający wózek z sianem.

Po pewnym czasie zatrzymaliśmy się, aby zejść na brzeg morski, z którego widać mocno przereklamowaną jako atrakcję turystyczną wyspę Hiddensee.


Koszt dopłynięcia na nią z rowerami i z powrotem to 44 EUR, a jedyną w zasadzie atrakcją jest latarnia morska i wozy konne (obowiązuje tam zakaz poruszania się samochodów z zewnątrz, ponieważ wyspa stanowi część parku narodowego). Na każdym prospekcie reklamującym tę wyspę widać w zasadzie latarnię i wóz z koniem, dlatego sobie darowaliśmy ;))) Miło za to na nią popatrzeć z brzegu na półwyspie Bug.

Jadąc dalej drogą w głąb półwyspu natknęliśmy się na…bramę przegradzającą szosę! Niektórzy tam wchodzili, niektórzy ją otwierali, ale kiedy zapytałem wjeżdżających tam motocyklistów, czy mogę jechać dalej, powiedzieli mi, że to jest niedozwolone, ale nie wiem dlaczego. Sami też nie byli miejscowi…Są jakieś tabliczki, że to miejsce produkcji energii elektrycznej, nie za bardzo wiedziałem o co chodzi, ale wolałem nie ryzykować spotkania z jakąś ochroną albo nawet i Polizei, jeżeli to jakiś obiekt zamknięty. Euro wolałem zachować na „Stralsundera” i Fischbroetchen. ;)))
Zawróciliśmy więc i pojechaliśmy przez Dranske i Lancken do Nonnevitz. W środku lasu, przy drodze znajduje się ogromny parking jak przed jakimś supermarketem. Było to dla nas zastanawiające, po jakie licho taki parking w lesie? Okazuje się, że znajduje się tam dość ciekawy camping. Otóż nie można na niego wjechać samochodem. Leży on w lesie w strefie wydm, jest niesamowicie kojący, cichy i…ekologiczny.

Zastanawiało nas jednak, jak z tego parkingu dostarczyć namiot, materace i kupę sprzętu biwakowego na miejsce biwakowania. Jest na to sposób. Przy recepcji na parkingu znajdują się dwukołowe wózki z dyszlem, które wypina się tak jak w sklepie po włożeniu monety, a na które pakuje się swoje klamoty i zasuwa w głąb lasu.
My wjechaliśmy tam na rowerach, by zobaczyć, czy nie warto się przenieść. Jeśli chodzi o ciszę i spokój – jak najbardziej warto, jednak takie taszczenie klamotów to spora komplikacja. Gdyby cena za dobę nie wynosiła blisko 26 EUR mógłbym to jeszcze rozważyć, ale w tej sytuacji pozostał on dla nas jedynie ciekawostką turystyczną.

Plaża przy campingu Nonnevitz. © Misiacz

Na parkingu przy toaletach (schludne i czyste, testowaliśmy), natknęliśmy się na dwie ciekawostki – dwa nowoczesne brytyjskie motocykle Triumph i …dwa bardzo, ale to bardzo zabytkowe Wartburgi (Warczyburgi;))).

Stamtąd dość prostą drogą dojechaliśmy do Altenkirchen, skąd mieliśmy już tylko kilka kilometrów na camping.

Rowerki znów zostały ułożone do snu, a my zasiedliśmy do kolacji.
Dla odmiany dziś poczułem, że do filmu pasuje mi stara bretońska pieśń żeglarska „Tri Martolod” i stąd podkład muzyczny inny niż dotychczas.


UŁATWIENIE DLA CZYTELNIKA – KLIKNIJ PONIŻEJ, ABY PRZEJŚĆ DO WYBRANEGO DNIA:
DZIEŃ 1 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 2 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 3 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 4 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 5 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 6 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 7 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 8 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 9 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 10 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 11 (KLIKNIJ)
CAŁOŚĆ WYJAZDU RUGIA 2011 (KLIKNIJ) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 41.35 km (2.00 km teren), czas: 03:00 h, avg:13.78 km/h, prędkość maks: 30.00 km/h
Temperatura:19.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 821 (kcal)

Pokaż trasę GPS

Nastał pierwszy poranek na urlopie, byliśmy w domku w Stahlbrode i jakoś nie chciało mi się wyjeżdżać. Potem okazało się, że mogliśmy jeszcze zostać i Misiacz może mieć coś takiego jak intuicja. Zwinęliśmy się jednak z domku, bo czekała na nas Rugia i camping Drewoldke, który znam z poprzedniej wyprawy z Danielem, a który według relacji na forach internetowych zasługuje na miano campingu przyzwoitego, jako jeden z niewielu na Rugii. Po drodze zrobiliśmy spore zakupy w Realu w Stralsundzie, w tym zapas „Stralsundera” i „Stoertebekera”, bo z tego co pamiętałem, w okolicach Drewoldke nie było żadnego sensownego sklepu, w zasadzie to żadnego (teraz już jest, Netto i Getraenke Land w Altenkirchen, 2 km od campingu).
Przemieściliśmy się samochodem o około 90 km w pobliże Kap Arkona. Po wjeździe na camping zaskoczenie! Jeszcze nie sezon, a pełno namiotów, samochodów…okazało się, że wschodni Niemcy mają święto Herrentag i spędzają je masowo w plenerze.

Jednak najbardziej wku…wiło mnie to, że w środku tzw. „niskiego sezonu” camping Drewoldke wymyślił sobie, że 3 dni weekendu Herrentag będą…”wysokim sezonem”. Co to oznaczało? Ano to, że jak mieliśmy normalnie za rozbicie namiotu, 2 osoby i samochód za dobę zapłacić ok. 13 EUR, tak teraz za dwie noce weekendu skasowano nas ponad 100% więcej, bo aż 27 EUR za dobę! Za namiot!!! Byłem zły, bo przecież za domek z wygodami, gdzie prysznice były gratis płaciliśmy raptem 3 EUR więcej. ://// Moje niezadowolenie pogłębiał fakt, że musiałem wykupić kartę magnetyczną na prysznice za 5 EUR, co miało rzekomo starczyć na 20 minut kąpieli, a starczało na 10 minut, bo najwyraźniej w ten weekend woda też naliczana była podwójnie. Zrobiliśmy „interes życia”, no ale z drugiej strony skąd mogłem wiedzieć, że coś takiego wymyślą na weekend. Na szczęście od poniedziałku naliczanie szło już normalnie po 13 EUR. Zresztą, trudno znaleźć bardziej zadbany i dobrze urządzony camping na Rugii, a ten dodatkowo położony jest na wydmach wśród sosen, z widokiem na morze i klify Kap Arkona, a ponadto okoliczne tereny były celem naszych wypraw.

Kiedy już rozstawiliśmy się z namiotem i całym majdanem w zasadzie w jedynym jeszcze dostępnym z sensownych miejsc, zdjąłem z dachu rowery i udaliśmy się na kolejną wycieczkę, spokojną, ale niesamowicie klimatyczną i dostarczającą niezapomnianych wrażeń. Z Drewoldkie skierowaliśmy się idealnie gładką drogą z płyt do miejscowości Goor.


Trasą tą jechaliśmy już w tym roku na jednodniowym marcowym wypadzie z Atheną, Odysseusem, Monterem61 i Dornfeldem (no prawie, bo on się gdzieś nam tam odłączył po drodze ;))). Po drodze minęliśmy kamienną budowlę megalityczną, która według jednych badaczy jest rodzajem grobowca, według innych miejscem kultu, a jeszcze inni sądzą, że są to swego rodzaju „godła plemienne”. Mi najbardziej pasuje opcja miejsca kultu, bo zwiedzając nie lubię deptać kości zmarłych, nawet jeśli zostali tam pochowani 600 lat przed naszą erą.

Dalej ścieżka prowadzi malowniczymi terenami nad brzegiem morza do rybackiej wioseczki Vitt, która w dużej części wygląda tak, jak wyglądała zapewne w 19 wieku. Wciąż jest zamieszkana przez aktywnie działających rybaków, stoją tam chaty kryte strzechą (zresztą, to tradycyjny sposób krycia dachów na Rugii, nawet w obecnie budowanych domach), są też sklepiki i knajpki, bo miejscowość często najeżdżana jest przez tabuny turystów (no i my też najechaliśmy z Basią wioseczkę).




Oczywiście nie mogliśmy sobie odmówić bułeczek z rybką Fischbroetchen. ;)

Widok na Kap Arkona. Rugia. © Misiacz

Z Vitt ostrym szutrowym podjazdem dostaliśmy się w okolice kaplicy w Vitt, skąd wzdłuż klifowego urwiska pojechaliśmy na przylądek Kap Arkona, najświętsze miejsce słowiańskiego plemienia Ranów, gdzie stała świątynia Svantevita (tudzież Światowida lub Świętowita jak twierdzą inni), która została zniszczona w imię miłości bliźniego przez chrystianizacyjną krucjatę Duńczyków w roku 1168.


Więcej TUTAJ. Mimo starań biskupów, według mnie miejsce to do dziś nie straciło swojej magii. Można nawet „podładować akumulatory” swoje i rowerowe w starosłowiańskiej stacji uzupełniania mocy. ;)))

Z Kap Arkona pojechaliśmy do wioski Puttgarten, zamkniętej dla samochodów (nie dotyczy gości pensjonatów i mieszkańców), pełnej malowniczych domków krytych strzechą, jednak bardziej już nastawioną na przyjmowanie turystów niż Vitt. Stamtąd przez Noblin dotarliśmy do Altenkirchen, gdzie zwiedziliśmy kościół, którego budowę rozpoczęto przypuszczalnie już w 1185 roku. Pod załączonym powyżeli linkiem można przeczytać więcej o kościele jak i o samej miejscowości (widać też, ile państw „zarządzało” Rugią na przestrzeni dziejów).



Pokręciliśmy się troszkę po miejscowości, znaleźliśmy nowo wybudowany kompleks handlowy, gdzie mogliśmy robić zakupy.
Natknąłem się tam na kontenerowego McDonalda! ;)))

Potem wróciliśmy na camping i „ułożyliśmy rowerki do snu”. ;)

Przyszedł czas na wieczorny relaks i lenistwo na campingu, który spędziliśmy rozparci w krzesełkach przed namiotem, ze świeczką na stoliku, kolacją na talerzach i napojami w dłoni. ;)))



UŁATWIENIE DLA CZYTELNIKA – KLIKNIJ PONIŻEJ, ABY PRZEJŚĆ DO WYBRANEGO DNIA:
DZIEŃ 1 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 2 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 3 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 4 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 5 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 6 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 7 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 8 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 9 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 10 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 11 (KLIKNIJ)
CAŁOŚĆ WYJAZDU RUGIA 2011 (KLIKNIJ) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 21.85 km (10.10 km teren), czas: 01:36 h, avg:13.66 km/h, prędkość maks: 38.00 km/h
Temperatura:19.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 463 (kcal)

Pokaż trasę GPS
Z różnych przyczyn tegoroczny urlop nie był objazdowym krążeniem z namiotem po Europie, ale jedną z najważniejszych przyczyn było to, że Basia…załapała bakcyla cyklozy (do tej pory nie chciała w ogóle jeździć) i zaproponowała, aby tegoroczny urlop miał formę rowerową!!! ;) Początkowo istniała nawet opcja pełnej wyprawy z sakwami już od Szczecina i powrotu w ten sam sposób, ale ze względu na ograniczenia czasowe i ogromną ilość tras na Rugii do zwiedzenia zmieniliśmy taktykę. Nie chciałem również na samym początku zniechęcić Basi do tego typu spędzania urlopów. Kto wie, może doczekam się „pełnowymiarowej” wyprawy z sakwami z Basią?
Zakupiliśmy zawczasu samochodowy bagażnik na rowery (było z tym nieco zamętu), wrzuciliśmy namiot, zapakowaliśmy samochód sprzętem biwakowym i czwartkowego przedpołudnia po godzinie 10:30 ruszyliśmy najkrótszą trasą w stronę Stahlbrode.

Jest to miejscowość przed Stralsundem, w której biwakowałem swego czasu z Danielem na wyprawie sakwaiarskiej w tamtejsze rejony i na Rugię. Nie jest to jeszcze Rugia (no, prawie), ale chcieliśmy jeszcze przed wjazdem na wyspę zobaczyć Stralsund z siodełka roweru i zajechać na nasze ulubione bułeczki rybne Fischbroetchen.

Samochodem spokojnie pojechaliśmy przez Pasewalk i Anklam (odpuściłem sobie autostradę, z rowerami na dachu i tak nie pognam), a w Stahlbrode byliśmy około godziny 13:00. Wyjątkowo tym razem nie rozbijaliśmy namiotu, a wynajęliśmy domek. Niemcy mają dość dziwne elementy służące podbijaniu ceny, bo sam koszt wynajęcia domku jest jeszcze do przyjęcia (30 EUR za domek 3-osobowy na dobę), natomiast istnieje tam dziwny zwyczaj doliczania opłaty za tzw. Endreinigung, czyli sprzątanie po wyjeździe gości (25 EUR) – zawsze wydawało mi się, że sprzątanie po gościach jest rzeczą naturalną i cena to uwzględnia…ale nie w Niemczech. Jako, że ostatnio z Danielem nie naliczano nam takiej opłaty, więc przypomniałem o tym gospodarzom i stanęło, że płacimy 30 EUR bez dodatkowych 25 EUR za zamiatanie i bez 2 EUR za postój samochodu. Dobrze, że na tym campingu za prysznice nie trzeba było płacić, bo na większości niemieckich campingów istnieje dziwaczny i stresujący zwyczaj naliczania opłat (kupuje się kartę lub wrzuca monety), z czym nie zetknąłem się jeszcze na żadnym europejskim campingu, a byłem na dziesiątkach z nich - za każdą minutę płynięcia wody z prysznica bije licznik, co widać na ekraniku (około 25-30 centów za minutę, czyli 1 zł do 1,20 zł za minutę kąpieli…jeśli ktoś lubi relaksować się pod prysznicem z 10 minut, koszt wyniesie od 10-12 zł za pluskanie).
Po rozpakowaniu się wypiliśmy kawkę, wciągnęliśmy po kanapce i wskoczyliśmy na rowery.

Doskonałą ścieżką rowerową dojechaliśmy do miejscowości Reinberg, gdzie wjechaliśmy na zabytkową drogę „Hansa Route”, wykonaną z drobnej kosteczki i biegnącej równolegle do asfaltowej szosy. Mimo kostki (drobna, więc znośna) jest to niesamowicie malownicza trasa biegnąca w tunelu drzew (tam takie drogi się pielęgnuje i reklamuje jako atrakcję turystyczną, a nie wycina drzewa w pień jak w Polsce), gdzie w szczelinach pomiędzy kostkami rośnie sobie trawka i mech, przez co nawierzchnia widziana pod kątem wydaje się całkowicie zielona. Po ustawieniu zawieszenia w rowerkach ma mięciutkie jedzie się tą drogą znakomicie.

Minęliśmy Brandshagen i po pewnym czasie dotoczyliśmy się do granic Stralsundu, gdzie początkowo trasa biegła asfaltem, a potem ścieżką z kostki typu „Polbruk” (tak, tak, nie tylko u nas się to stosuje, nawet Niemcom się to zdarza całkiem często). Po drodze zatrzymaliśmy się przed zabytkowym browarem „Stralsunder”, gdzie na pokuszenie wodziła mnie browarniana knajpka sprzedająca świeżutkiego "Stralsundera" i "Stoertebekera"...niestety, nie dane mi było zakosztować złocistego napoju prosto z kadzi, ale obiecałem sobie zakupić go w postaci butelkowanej. ;)

W Stralsundzie trafiliśmy na festyn morski, przypominający nieco nasze Dni Morza (znalazła się nawet jedna podpita grupka małolatów, podobnie jak u nas, z tym że była to JEDNA grupka a nie kilkadziesiąt nachlanych tabunów szczyli). Posnuliśmy się najpierw wśród zabytków, których jest tam bez liku (biker Dornfeld stwierdził swego czasu po zwiedzeniu Stralsundu, że Kraków jest przereklamowany;))). Jeśli chodzi o zabytki, to natknęliśmy się również na zabytkowy motocykl, pieczołowicie odrestaurowaną czechosłowacką „Jawę”. ;)

Kilka fotek z zabytkami Stralsundu i zabytkowym Misiaczem ;).

Stralsund. Starówka. © Misiacz

Nie mogłem sobie również odmówić przywitania z rodziną. ;)

Pokręciliśmy się po porcie, gdzie ze szwedzkiego żaglowca dostałem zaproszenie na piwo (wisiał tam nawet karton z napisem PIWO - po polsku i w innych językach). Kiedy kręciłem film, podchmielony szwedzki pirat zaczął mnie podejrzewać, że jestem z POLIZEI, co słychać na filmie ;))) Ponownie nie mogłem skorzystać z możliwości napicia się piwka. ;(((


Nic to, bo obok z kutra sprzedawano nasze ulubione bułeczki rybne Fischbroetchen, pomorski specjał składający się z bułki, sałaty, śledzia Bismarck i świeżej cebuli, przynajmniej w wersji podstawowej. My wybraliśmy opcję z rybką Butterfisch. Coś pysznego!!!


Po posileniu się ruszyliśmy w kierunku mostu wiodącego na Rugię. Samochody jeżdżą po widocznym na zdjęciu moście wiszącym, my zaś przejechaliśmy starym mostem zwodzonym, obecnie w remoncie.



Po wjechaniu na wyspę skierowaliśmy się w stronę miejscowości Gustow, początkowo szosą, potem ścieżką szutrową, których jest tu dużo. Nie dziwcie się, Rugia rządzi się nieco innymi prawami, w końcu w żyłach Rugijczyków płynie duża domieszka słowiańskiej krwi – więcej TUTAJ, nie chodzi tylko o ścieżki rowerowe, często to było widać po braku szacunku dla życia i zdrowia rowerzystów w porównaniu z kierowcami z innych landów z głębi Niemiec…o co chodzi w tej Słowiańszczyźnie?. Pędzą, wyprzedzają „na gazetę”, wymuszają…normalnie jak w Polsce…genetycznie to w znacznej części Słowianie, tyle, że gadają po niemiecku. Z kolei germańskie geny ujawniają się w postaci schludnych i czystych obejść, braku śmieci na poboczach i w lasach. Ot, taki mix genetyczny…Rugia była najeżdżana przez wiele nacji. Wiele nazw miejscowości do dziś zdradza swe słowiańskie pochodzenie w postaci końcówki –itz, np. Glewitz, co po słowiańsku zapewne brzmiałoby Glewice.

Minąwszy miejscowość Poseritz wjechaliśmy w okolicach Puddemin na znakomitą ścieżkę asfaltową, którą dojechaliśmy do skrzyżowania z drogą Gartz – Glewitz. W Glewitz znajduje się przeprawa promowa, z której promy pływają bezpośrednio do Stahlbrode, czyli miejscowości, gdzie mieszkaliśmy. Wzdłuż tej trasy ścieżka dopiero powstaje, więc jechaliśmy szosą, przejeżdżając po drodze przez miejscowość Zudar.


W budce-kasie przy przeprawie zakupiliśmy bilet na dwa rowery i dwie osoby, który kosztował nas 4,50 EUR. Sama przeprawa to moment, bo cieśnina Strelasund w tym miejscu jest naprawdę bardzo wąska.

Na camping dotarliśmy o godzinie 19:00. Przyznaję, że Basia spisała się dzielnie, a jest osobą, która dopiero zaczyna na poważnie jeździć. Na koniec wyprawy zaskoczyła mnie jeszcze bardziej, ale o tym w ostatnim odcinku relacji…;)
Na miejscu przyszedł czas na wieczorny relaks – już nic nie stało na przeszkodzie, by na werandzie otworzyć piwko. ;)

Poniżej jeszcze kilka zdjęć naszego domku, zarówno z zewnątrz jak i w środku oraz ujęcia z następnego dnia na sam camping. Wspaniały dzień!





Film z pierwszego dnia wyprawy:


UŁATWIENIE DLA CZYTELNIKA – KLIKNIJ PONIŻEJ, ABY PRZEJŚĆ DO WYBRANEGO DNIA:
DZIEŃ 1 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 2 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 3 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 4 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 5 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 6 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 7 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 8 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 9 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 10 (KLIKNIJ)
DZIEŃ 11 (KLIKNIJ)
CAŁOŚĆ WYJAZDU RUGIA 2011 (KLIKNIJ) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 50.10 km (6.00 km teren), czas: 03:14 h, avg:15.49 km/h, prędkość maks: 40.00 km/h
Temperatura:22.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1001 (kcal)

Średnią ponad 60 km/h osiągnęliśmy na odcinku między Szczecinem a Rieth w Niemczech. Nie rowerami oczywiście, a samochodem, który zawiózł nam tam rowery. ;)))
Po wczorajszym wyjeździe do Mescherin na spotkanie z klubem "Jantarowe Szlaki", dziś w planie było naprawdę luźne toczenie się…
W Rieth, wraz z Basią i moim bratem Krzyśkiem byliśmy koło południa, wypakowaliśmy sprzęt i najpierw skierowaliśmy się nad Neuwarper See, gdzie zjedliśmy co nieco, a ja uciąłem sobie krótką pogawędkę ze starszym Niemcem, który przypłynął z żoną w kanadyjce na plażę.
Następnie zająłem się myśleniem, jakby tu dalej pojechać. ;)

Brat z kolei zajął się batonikiem…

Próbowaliśmy jeszcze zajrzeć do zamku w Rieth, ale jest on własnością prywatną i wstępu do niego nie ma, więc skierowaliśmy się na ścieżkę szlaku „Oder-Neisse Radweg”. Po drodze sfotografowałem w Rieth domek zbudowany w stylu pomorskim.

Ponieważ wycieczka miała być absolutnie relaksująca, więc po chwili zatrzymaliśmy się na postój przy wieży widokowej nad Neuwarper See.

W tym czasie Basia powolutku turlała się w stronę lasu, gdzie wybudowana jest nowiutka ścieżka rowerowa.

Tak bardzo mi się ona podoba, że po raz kolejny musiałem ją uwiecznić, tylko jakiś typek wlazł mi w międzyczasie w kadr! ;)))

Wiatr nam sprzyjał i w całkiem żwawym tempie dojechaliśmy do Warsin nad Zalewem Szczecińskim (tudzież Stettinner Haff, jak kto woli).
Od Warsin do Altwarp jest niecałe 7 km i cały ten odcinek można komfortowo przejechać rewelacyjną ścieżką rowerową, całkiem niedawno oddaną do użytku.
Altwarp to spokojna, wręcz kojąca wioseczka, czysta i schludna. Znajduje się w niej port rybacki, stoi też niszczejący prom Adler, który swego czasu pływał w te i nazad między Altwarp i Nowym Warpnem, na pokładzie którego rodacy zaopatrywali się masowo w tani alkohol, a Niemcy na ryneczku w Nowym Warpnie robili zakupy…i jakoś się to toczyło, każdy miał coś do roboty. Teraz w Nowym Warpnie jedynie chyba „psy dupami szczekają”.

Kuterek rybacki.

Kuter w Altwarp. © Misiacz

Ci, którzy mnie znają wiedzą, że jestem smakoszem pomorskiego specjału pod nazwą Fischbrötchen (bułeczki z rybkami do wyboru plus sałata, cebula i inne warzywa) i niczym niedźwiedź grizzly zawsze za nimi węszę będąc w Niemczech. Tak też było i tym razem i ponownie miałem szczęście (po wpisach u innych lokalnych bikerów widzę, że „sprzedałem” zainteresowanie tą potrawą). Znalazłem knajpkę rybną na nabrzeżu, przed którą zaparkowaliśmy rowery.

Czym prędzej wszedłem do środka i już! Mam ją w rękach! Buła z rybką Butterfisch, cebulą, sałatą i ogórkiem jest moja! ;)

Jako, że na rowerze nie pijam napojów z procentami, więc zamówiłem znakomity bezalkoholowy napój izotoniczny!

Tak sobie zawsze żartuję mówiąc o piwie, ale patrzę na naklejkę na butelce, a tam jak byk napisane „ISOTONISCH”!
Teraz już wiem, co może dodawać sił rowerzyście, kalorie i chmiel bez alkoholu na trasie, to jest to!


W knajpce było tak błogo, a posiłek tak pyszny, że nie miałem chęci wstawać.

Jest mała nadzieja dla ruchu turystycznego między Starym Warpnem (czyli Altwarp), a Nowym Warpnem. Kursuje tam kuter „turystyczny”, który przewozi pasażerów za 3 EUR. Ciekawa alternatywa dostania się do Altwarp z rowerem w przyszłości (kiedyś zabierałem się tym rdzewiejącym promem w tle).

Powrót odbywał się dokładnie tą samą trasą. Tu widok na ścieżkę pomiędzy Altwarp a Warsin.

To już prawie koniec tej świetnej wycieczki, czas zapakować rowerki i do Szczecina.

W Szczecinie jednak zadzwonił do mnie tata i zaprosił na grilla na działkę, ale KTM-a miałem już zamkniętego w garażu, więc wyciągnąłem swojego wiernego „Rosynanta” i pomknąłem na szaszłyka.

Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 39.79 km (10.00 km teren), czas: 02:12 h, avg:18.09 km/h, prędkość maks: 39.00 km/h
Temperatura:29.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 676 (kcal)

Po wczorajszej wycieczce do Ueckermunde plan był taki, aby pojechać z Basią przez Warnik do Ladenthin i wrócić przez Schwennez, Bobolin i Mierzyn do domu.
Skończyło się na tym - ze względu na nasz piknikowy nastrój i przedziwną niechęć do pedałowania - że objechaliśmy Gumieńce ul. Europejską i przez Centralny wróciliśmy do domu.

Niektórym reklamodawcom dopisuje swoiste poczucie humoru, którego jakoś nie podzielają kierowcy tankujący na stacji poniżej. :)

Poczucie humoru. Koło stacji BP. © Misiacz

Basia przedziera się przez przejście na ulicy.

Basia na przejściu. Dworska. © Misiacz

Tak to zakończył się nasz wielki wyjazd. Końcówka zapasów.:)

To już jest koniec. Nie ma już (prawie) nic... © Misiacz

Wieczór. Basia zaczęła odczuwać zimno! :) Wciąż chce pozostawać anonimowa. :)

Maj. Niektórym wciąż zimno i zimno. :) © Misiacz

No ale co tam - dycha pękła, a nawet blisko jedenaście km!!!:) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 10.95 km (2.00 km teren), czas: 00:45 h, avg:14.60 km/h, prędkość maks: 31.00 km/h
Temperatura:18.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 212 (kcal)

Wpadliśmy wczoraj z Basią na taki pomysł, że i Misiacz będzie syty i Basia cała. Oboje chcieliśmy pojechać na rowerach do Niemiec do Ueckermunde, ale dla Basi 120 km w obie strony to stanowczo za dużo. W związku z tym zapakowaliśmy rowery w nasz dawny podróżniczy samochodzik (objechaliśmy nim całą Europę, teraz odpoczywa już na zasłużonej emeryturze, zastąpiony przez młodszy model) i ruszyliśmy do miejscowości Hintersee, tuż za przejściem granicznym w Dobieszczynie.

Tam zabrałem się za montowanie kół, siodełek i sakw zawierających „puste surowce wtórne” do wymiany na pełne. W zasadzie można by nic nie pisać o tej czynności, ale okazała się koszmarem. Na parkingu rzuciły się na nas chmury (nie roje – chmury!!!) rozwścieczonych z głodu komarów, którym nie przeszkadzał ani wiaterek ani słońce.
Ja zajmowałem się montażem, a Basia obroną siebie i tyłów Misiacza. Wrzuciliśmy wszystko byle jak, aby tylko zwiać z tego roju w bezpieczniejsze miejsce. Wynik starcia: Misiacz pokąsany w 13 widocznych miejscach, tyle udało się naliczyć na kolejnym postoju.
Do Ueckermunde mieliśmy jakieś 25-27 km, a trasę zaplanowałem tak, aby wiatr wiał nam w plecy (na tyle, na ile się da).
Ruszyliśmy drogą na Ahlbeck, z krótkim postojem w lesie na picie i batonika i takie tam…

W Ahlbeck nie skręcaliśmy na Eggesin, ale pojechaliśmy prosto i dopiero potem zakręciliśmy w lewo na Luckow.
To kościół w Ahlbeck.

W zasadzie jechaliśmy teraz tą samą trasą, którą pokonywałem niecały tydzień temu ze Shrinkiem w czasie pokonywania kolejnego rekordu na trasie wokół Zalewu Szczecińskiego.
Wtedy jednak było rano, zimno i szybko. Teraz był relaks, południe i ciepło, choć przyznaję , że Basia z wycieczki na wycieczkę nabiera wprawy i dziś przez długi czas udało jej się jechać z prędkością 22 km/h, a jeszcze niedawno zaczynała przygodę z rowerem z prędkościami rzędu 13 km/h.
W Luckow nie zatrzymaliśmy się, ale przejechaliśmy tylko przez wioskę, by skręcić w prawo na Warsin. Tam dostaliśmy podmuch w twarz od strony Zalewu, na szczęście był to tylko 1 km, a potem skręciliśmy w lewo na trasę Altwarp – Ueckermunde i tam wiatr jakoś już bardzo nam sprzyjał.

Nie dojeżdżaliśmy od razu do centrum, ale skręciliśmy w stronę plaży nad Zalewem, która bardzo nam się podoba.

Tam zrobiliśmy krótki postój i asfaltową ścieżką wzdłuż kanału, wśród rzeźb wykonanych w powalonych drzewach dojechaliśmy do portu.

Jadę…patrzę a tam co? Kuter…a na kutrze co? Fischbroetchen, nasze ulubione pomorskie bułeczki rybne.
Jak do tej pory dostępne były raczej w rejonie Rugii, a tu taka niespodzianka.

Kuter z bułeczkami rybnymi w Ueckermunde! © Misiacz

Od razu zapomnieliśmy, że chcieliśmy wpaść na najlepszy kebab w regionie i czym prędzej pomknęliśmy na kuter!
Bułeczki były przepyszne, choć ceną i wielkością ustępują tym rugijskim, ale co tam, były super.

Oczywiście nie zamierzaliśmy tak łatwo zrezygnować z kebabu, na który wielokrotnie przyjeżdżaliśmy tu z Cyborgami z TC TEAM i innymi harpaganami.
Po prostu wziąłem kebabik na wynos , do sakwy.

Wróciliśmy przez malownicze centrum w stronę mostu, po czym skierowaliśmy się już główną drogą na Warsin.

Po drodze dokonałem zakupów w sklepie EDEKA (naturalne piwko dla mnie i winko odmiany Shiraz dla Basi).

Nie udało nam się jednak przejechać bez komplikacji, bowiem droga jest zamknięta (remont i budowa ścieżki rowerowej), więc czekał nas objazd przez podmiejskie blokowisko. O dziwo, tam również prowadzi ścieżka rowerowa.
Po wyjechaniu z miasta dostaliśmy wiatr w twarz, ale wiedzieliśmy, że będzie to tylko trwało przez 8 km do skrętu w las w Vogelsang-Warsin.
Tam znów załapaliśmy jakimś cudem wiatr w plecy i piękną asfaltówką dojechaliśmy do lasu.

Tam szlak zamienił się w szutrówkę.

Okolica jest niezwykle malownicza, a największą niespodzianką jest, że Niemcy wzdłuż tej szutrówki zbudowali…piękną asfaltową ścieżką rowerową, którą mknie się znakomicie.


Część jeszcze jest w budowie, ale większość jest gotowa. Wspaniały kompromis dla miłośników terenu i asfaltu, bo można jechać obok siebie, z lewej szuterek, z prawej asfalcik! ;)))
Wyjechaliśmy z lasu i skręciliśmy w lewo, na ścieżkę wiodącą wzdłuż Neuwarper See, gdzie po chwili zatrzymaliśmy się na postój przy wieży widokowej.



Potem, częściowo szutrem, częściowo płytami i asfaltem dojechaliśmy do Rieth. Stamtąd trasa wiedzie drogą leśną w miejscu, gdzie dawniej kursowała kolejka wąskotorowa (oznaczenia pozostawiono). Jadąc wśród drzew dotarliśmy do Ludwigshof, gdzie można obejrzeć przydrożne rzeźby lub udać się 500 m w prawo nad malownicze jeziorko, gdzie znajduje się punkt widokowy.
My jednak pojechaliśmy dalej. Po drodze mijało nas całkiem sporo turystów z sakwami, widać sezon zaczął się na dobre.
Zatrzymałem się jeszcze na moment, by sfotografować przydrożną rzeźbę, po czym w krótkim czasie znaleźliśmy się w Hintersee.

Komarów prawie już nie było, widocznie ucięły sobie krwawą poobiednią drzemkę, więc w miarę spokojnie zapakowaliśmy rowerki do Toyotki i wróciliśmy do Szczecina…by wreszcie zjeść zasłużony kebab.
Taki znakomity kebab po tak wspaniałej trasie to naprawdę coś pysznego…a na dodatek w lodówce chłodzi się rewelacyjny chmielowy napój! ;))) Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 55.64 km (17.00 km teren), czas: 03:22 h, avg:16.53 km/h, prędkość maks: 43.00 km/h
Temperatura:20.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1072 (kcal)

Dziś pojechaliśmy na świetną wyprawę do Trzebieży przez Puszczę Wkrzańską.
Basia i ja zostaliśmy zaproszeni na ten relaksujący wyjazd przez Jarka (Gadabagiennego), który zabrał również swoją żonę Kasię. Dodatkowo dołączył się do nas mój brat Krzysiek, tak więc ekipa składała się z 5 osób.
Przejechaliśmy przez Las Arkoński i w pobliżu jeziora Głębokiego zatrzymaliśmy się na pierwszy popas (były planowane co 10 km, jako że jechaliśmy dla relaksu z żonami)

Do Tanowa dojechaliśmy ścieżką rowerową, która nadal nie jest w pełni ukończona.
Za Tanowem zdjęcie z kolejnej przerwy. Dookoła wszyscy już grillowali i popijali od rana piwo...nastał długi weekend.

Na drodze do Dobieszczyna panował spory ruch samochodowo-piknikowy, więc odbiliśmy w las na czarny szlak w kierunku Trzebieży. Wspaniała trasa!
Niektórzy zafundowali sobie darmowy napęd! ;)

Las...

Za Nową Jasienicą...

Przez całą drogę do Trzebieży wiał nam w twarz piekielnie zimny wiatr z północnego wschodu.

Na plaży nad Zalewem Szczecińskim myślałem, że nam głowy pourywa!
Potrzebowaliśmy przerwy i skoczyliśmy na kiełbaskę z grilla.

Następnie trasą przez Uniemyśl dojechaliśmy już z silnym wiatrem w plecy do Jasienicy, do skrętu na Tanowo.


Od Tanowa jechaliśmy ponownie tą samą ścieżką do Szczecina, z popasem w lesie.
Po dojechaniu do Szczecina nie wracaliśmy już przez Las Arkoński ze względu na tłumy spacerowiczów i rowerzystów (w tym lansujących się pozerów ;)))

Po dojechaniu na Pomorzany pożegnaliśmy się z moim bratem i państwem "Gadzikami", a ja wyjechałem na spotkanie Sebastiana "Shrinka", z którym jutro, w towarzystwie Jurka (jurektc) planujemy objechać przez Niemcy (w tym przez wyspę Uznam) i Polskę Zalew Szczeciński na dystansie ok. 270 km.
Dojeżdża "Shrink"!

Przewidywane są cholernie silne wiatry, więc nie mamy pewności jaki będzie skutek tej wyprawy...
P.S. Gratulacje dla Basi za pobicie swojego życiowego rekordu przejazdu. Rower:KTM Life Space Dane wycieczki: 78.41 km (25.00 km teren), czas: 05:11 h, avg:15.13 km/h, prędkość maks: 35.00 km/h
Temperatura:10.0 HR max: (%) HR avg: (%) Kalorie: 1555 (kcal)